- səd
- miqd. s. <fars.> Yüz (adətən afərin, mərhəba, heyif kimi sözlərin əvvəlinə gətirilərək onların təsir gücünü artırmaq üçün nida məqamında işlənir). <Ustadlar:> Hər görən söyləyə: ay səd afərin! Nəinki məclisdə yüz qanan ola. «Lətif şah». Oxudum, öpdüm, gözə sürtdüm, dedim: səd mərhəba! Gözüm üstə var yerin, ey gülüzarın kağızı! M. P. V.. Məst olmadığım dəm yox idi dəhrdə bir gün; Səd heyf ölən vəqtdə huşyar ölürəm mən. S. Ə. Ş..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.